Onun adı çəkiləndə “işsiz” sözünü heç kim uzlaşdıra bilmir, lakin fakt budur. Ümumi rəylərə əsasən postsovet dövrü Azərbaycan futbolunun tarixində (Vəli Qasımovla yanaşı – red.) iki ən yaxşı futbolçusundan biri hesab edilən Nazim Süleymanov hazırda işsizdir.
İdman.Biz oxucularına Azərbaycan futbolunun canlı əfsanəsi ilə səmimi müsahibəni təqdim edir.
- Nazim Süleymanov bu gün nə ilə məşğuldur?
- Heç nə ilə… Yalnız ev işləri ilə.
- Bəs futbol işləri ilə nə vaxt məşğul olacaqsınız?
- Hazırda o işlərlə məşğul olanlar mənə də belə bir imkan verəndə.
- Bəlkə başqa bir işlə məşğul olasınız? Doğrudanmı özünüzü futboldan başqa heç yerdə görmürsünüz?
- Belə deyim: futbolçu olduğum vaxt futbolu çox sevirdim. Azərbaycanda sevdiyim işlə məşğul olmağa imkan verməyəndə ölkədən getdim və oyunumu davam etdirdim. Futbolçu karyeramı bitirəndən sonra yenidən futbolda olmaq üçün məşqçilik sənətini öyrənməyə başladım. Oxudum və PRO kateqoriyalı məşqçilik lisenziyası aldım ki, yenidən vətənimə fayda verim, burada işləyim. Amma təəssüf ki, normal işləməyə yalnız AZAL-da imkan verdilər. Digər klublarda bu imkan məndən sadəcə alınırdı.
- Artıq nə qədərdir ki, işsizsiniz?
- Son iş yerim “İrəvan” klubu idi. Demək, artıq bir ildən çoxdur…
- Bəs “İrəvan” klubunda sizə və digər tanınmış fiqurlara, o cümlədən Aleksandr Jidkova ümumiyyətlə maaş verilmədiyini nəzərə alsaq, bu müddətdə nə ilə yaşayırdınız?
- Yaxın dostlarım, ailəm, övladlarım hesabına - onlar artıq böyüyüblər və çoxdan özlərini təmin edirlər. Böyük oğlum Naim 33 yaşındadır, Norveçdə yaşayır və işləyir. Ortancıl oğlum Tamerlan “Vətən” futbol məktəbində çalışır. Ən kiçiyimiz Nurlan isə 28 yaşındadır və gənclər və idman nazirliyində işləyir.
- Yəni yalnız ortancıl oğlunuz sizin yolunuzu davam etdirib?
- Bunu “mənim yolumla getdi” adlandırmaq olmaz - sadəcə bu yolu getmək istədi, amma tam alınmadı (gülür). Əsas odur ki, hər biri həyatda öz yerini tapdı və sevdiyi işlə məşğuldur.
- Şəxsi həyatınızda “het-trik” etmisiniz - üç oğlunuz var. Futbolda belə olubmu?
– (düşünür) Düzünü desəm, olubsa da, xatırlamıram. “Neftçi”də oynayanda çox vaxt iki qol vururdum, amma üç qolu xatırlamıram. Yalnız “Alaniya”da ola bilərdi… Amma yox - vurmamışam. Əgər vursaydım, mütləq xatırlayardım (gülür).
- Amma çox qol vurmaq sizin üçün əsas deyildi - axı hücumçu kimi başlamamısınız…
- Tamamilə doğrudur, “Neftçi”də ilk oyunlarımdan sol yarımmüdafiəçi idim. “6” nömrəli formada oynayırdım. Səməd Qurbanov karyerasını bitirəndə onun mövqeyində meydana çıxdım və o, “10” nömrəli formasını mənə verdi. Sonra o formanı Maşallah Əhmədov məndən aldı (gülür).
- Sonra isə sizi komandadan çıxarıb formanızı da əlinizdən aldılar. Necə oldu bu?
- İnanın, bu günə qədər bunun səbəbini bilmirəm! Artıq 35 ildir ki, bu suala cavab tapa bilmirəm. 1989-cu ilin sonunda bizə “Neftçi” ilə yeni müqavilə imzalamağı təklif etdilər. Hamı avtomatik imzaladı. Amma mən və Novruz Əzimov bunu Yeni ildən sonra etməyə qərar verdik. Bayramdan sonra o dövrdə populyar olan “İdman” qəzetində oxuyuram ki, guya məni və Novruz Əzimovu komandan çıxarıblar. Yəni xəbəri qəzetdən öyrənirəm! Bazaya gəlib məsələni dəqiqləşdirəndə uşaqlar dedilər ki, guya baş məşqçi Ruslan Abdullayev məni və Novruzu komandadan uzaqlaşdırmaq istəyir. Nəticədə mənə sınaq müddəti verdilər, amma Novruz Əzimovun 30 yaşı olduğu üçün onunla müqavilə uzadılmadı. İlk dövrəni klubda qaldım, altı qol vurdum, bir neçə məhsuldar ötürmə etdim - o vaxt ötürmələr hesablanmırdı. Yenidən rəhbərlik məni çağırıb açıq şəkildə klubda görmək istəmədiklərini dedilər. Heç bir səbəb də göstərmədilər - yalnız “oyun tərzinin bizi qane etmir” dedilər. Və ərizə yazmağımı istədilər. Şok vəziyyətində imzaladım. Ardınca oxuduğum Politexnik institutundan da xaric edildim. Beləliklə, 25 yaşımda həm sevdiyim klubdan və işdən, həm də institutdan məhrum oldum.
Və hələ də səbəbi bilmirəm. Əgər bunu bilən varsa - qoy mənə yox, heç olmasa sizə desin (gülür). Mənim yalnız şəxsi versiyam var. Düşünürəm ki, məni maşın məsələsinə görə uzaqlaşdırdılar. Əsas heyətdə oynayan futbolçular arasında yalnız məndə maşın yox idi. 1985-ci ildə, 20 yaşımda mənə “Volqa” verilməli idi, amma “çox cavanam” deyib vermədilər, başqa futbolçu aldı. 1989-cu ildə isə mənə “Jiquli” ayrılmışdı. Görünür, ona da kimsə “gözü düşmüşdü”. Amma bu, sadəcə mənim fərziyyəmdir – başqa izahım yoxdur.
- Bəs sonra nə oldu?
– “Neftçi”dən ayrıldığımı bilən kimi - o vaxt komanda birinci liqada oynayırdı - məni Moskva “Spartak”ına şəxsən Oleq Romantsev çağırdı. Ora getdim, fiziki vəziyyətim tam qane etdi, amma… məni əsas komandaya götürə bilmədi. Çünki “Neftçi” mənə buraxılış vərəqi - yəni transfer kağızı vermirdi. Bunu da guya “özün getmisən, səni heç kim qovmayıb” arqumenti ilə izah edirdilər. Nəticədə, nəhayət o kağızı ala bilənə qədər mövsümün sonunda yalnız üç oyun dublda oynadım və iki qol vurdum. Halbuki tək istəyim futbol oynamaq idi. Azərbaycanda qarşıma qoyulan maneələrə görə mən Avrokubok oyunlarına qeydiyyata salınmadım…
- Deməyin ki, bu, “Spartak”ın “Napoli” ilə oynadığı həmin mövsüm idi və siz də o oyunda iştirak edə bilərdiniz.
- Əlbəttə! Heç şübhə etmirəm ki, Maradonanın parladığı o iki oyundan ən azı birində məni meydana buraxacaqdılar… amma qismət olmadı.
- Bəs Vladiqafqaz “Spartak”ına necə keçdiniz?
- Bir tərəfdən, Moskva “Spartak”ında mənə münasibətin dəyişdiyini görürdüm – əminəm ki, bu da haradansa təsir nəticəsində idi. Digər tərəfdən isə, o vaxt həmin klubda oynamağa hazırlaşan Vəli Qasımov məni demək olar ki, dilə tutdu.
- Amma nəticədə siz sadəcə yerlərinizi dəyişdiniz.
- Yenə də bu, “Neftçi” rəhbərliyinin müdaxiləsinə görə baş verdi və onlar Vəlini geri çağırdılar. Özündən soruşa bilərsiniz. Şükür ki, sonradan “neftçilərin” əlindən qurtula bildi və Rusiyada ilk mövsümündə ölkə çempionatının bombardiri oldu!
- Səmimi deyin, “Spartak”la “qızıl oyun”un son dəqiqəsində qaçırdığınız qol sizə tez-tez yuxunuza girirmi?
- Səmimi deyim, bir dəfə də yuxuma girməyib! Bilirsiniz niyə? Çünki bu futboldur və həmin anı qaçırmazdan əvvəl mən “Alaniya”da onlarla qol vurmuşdum! Əgər Valeri Qazzayev o vaxt bir az daha təcrübəli olsaydı, çempionluğun taleyini “qızıl oyun”a qədər gətirməzdi. “Alaniya” çempionluğu ən azı 3-4 tur öncə təmin etməli idi. Hamı qaçırdığım epizoddan danışır, amma heç kim ikinci dövrədə Vladiqafqazda “Spartak”a vurduğum və hesabı 2:2 edən qolu xatırlamır. Halbuki Moskva komandası həmin oyunu qazansaydı, “qızıl oyun” ümumiyyətlə olmayacaqdı.
- Və nəhayət, son sual: bu gün sizə hansısa klubumuzu çalışdırmağı təklif etsələr, nə deyərsiniz?
– Deyərəm ki, bu gün məşqçilik etmək istəyi məndə futbol oynamaq qədər güclüdür. Amma dərhal razılıq vermərəm — yalnız mümkün təklifləri müzakirə etməyə hazıram. “İrəvan”dakı son təcrübə mənə çox şey öyrətdi.
Vüqar Vüqarlı
