Mehman Əzizovun adı ölkə cüdo həvəskarlarına yaxşı tanışdır. Üç Olimpiya oyunlarının iştirakçısı - əvvəlcə cüdoçu, daha sonra milli komandanın məşqçisi, hazırda isə polis polkovnik-leytenantı olan Mehman Əzizov çox maraqlı və səmimi həmsöhbət təsiri bağışladı.
O, İdman.Biz-ə verdiyi müsahibədə ötən illərin bəzi hadisələri ilə bağlı maraqlı təfərrüatları danışıb. Həmin müsahibəni oxucularımıza təqdim edirik.
- Mehman müəllim, bir müddətdir haqqınızda heç nə eşidilmir. Üç Olimpiya iştirakçısı və Azərbaycan cüdo millisinin sabiq məşqçisi indi nə ilə məşğuldur?
- DİN-in idman cəmiyyətində çalışıram, şöbələrdən birinin rəisi vəzifəsini icra edirəm.
- Yəni cüdodan uzaqlaşmısınız?
- Cüdodan yox, millidən uzaqlaşmışam. Cüdodan isə yəqin ki, heç vaxt uzaqlaşa bilmərəm. Cüdo elə bir xəstəlikdir ki, ondan sağalmaq mümkün deyil. İşdən sonra uşaqlar və yeniyetmələrlə “Kono” klubunda məşğul oluram. Bu, mənim məşqçim İbad Şabanovun klubudur.
- Bəs sizin məşqçiniz Asif Əsgərov (hazırda Milli Məclisin deputatı - red.) deyildimi?
- Asif müəllim mənim şəxsi məşqçim olub, İbadulla müəllim isə artıq yığma komandada mənimlə işləyib.
- Asif Əsgərovla indi də əlaqə saxlayırsınız?
- Əlbəttə, əlaqə saxlayırıq. Bəzən müxtəlif tədbirlərdə görüşürük.
- Dediniz ki, cüdodan heç vaxt uzaqlaşmayacaqsınız. Bəs bu idman növü ilə bağlı ən xoşbəxt gününüzü deyə bilərsinizmi?
- (Düşünür) Bəli, deyə bilərəm. Bu, Avropa çempionatında gümüş medal qazandığım gündür. Finalda məndən 11 yaş böyük olan, çox təcrübəli macar cüdoçu Bartalan Haytoşa məğlub oldum. Üstəlik, həmin vaxt yığmada medal qazanan yeganə idmançı mən idim. Ondan əvvəl Azərbaycan cüdoçuları Avropa çempionatında sonuncu dəfə 1994-cü ildə medal qazanmışdılar - o vaxt Tərlan Poladov gümüş medal əldə etmişdi.
Heç kim mənim uğur qazanacağıma inanmırdı. Məni yığmaya demək olar ki, son anda cəlb etmişdilər. Ona görə də bu medal mənim üçün qızıldan daha qiymətlidir.
- Amma cüdoda tez-tez bəxtiniz gətirməyib. Hətta bu hekayə də bunu təsdiqləyir. Siz ən yüksək səviyyəli turnirlərdə ya mükafatçı olmusunuz, ya da medala bir addım qalmış dayanmısınız, amma qalib ola bilməmisiniz. Elə həmin Haytoş da sizi məğlub edərək 12 il sonra karyerasında ikinci dəfə Avropa çempionu oldu. Siz isə üç dəfə Olimpiya oyunlarına vəsiqə qazansanız da, orada da medaldan son anda məhrum oldunuz. Uğur üçün nə çatışmırdı?
- Yəqin ki, idman xoşbəxtliyi. Amma mən heç nəyə görə peşman deyiləm. Bu həyatda sahib olduğum hər şeyi sevdiyim idman növü sayəsində qazanmışam.
- Bununla belə, demək olar ki, ailə xoşbəxtliyiniz kifayət qədərdir…
- Bu da baxış bucağından asılıdır. Valideynlərdən danışsaq, atamı 13 yaşım olanda itirmişəm. Özümü yalnız onunla təsəlli edirəm ki, ilk məşqlərimi görməyə macal tapmışdı. Atam buruq ustası idi və sovet dövründə, 1989-cu ildə Xəzərdəki qazma qurğularından birində baş verən partlayış zamanı həlak olub.
Üstəlik, çox da uzaq olmayan vaxtda - üç il əvvəl, cəmi üç ay ərzində əvvəlcə bacımı, sonra isə anamı itirdim… Amma sevinirəm ki, onlar çıxışlarımı görüblər, mənə azarkeşlik ediblər, milli komandanın məşqçisinə qədər yüksəldiyimin şahidi olublar və atamdan daha uzun müddət yanımda olublar.
Həyat yoldaşım və uşaqlarıma gəldikdə isə, bəli - mən xoşbəxtəm. Gözəl həyat yoldaşım və üç övladım var. Böyük oğlum İqtisad Universitetini fərqlənmə diplomu ilə bitirib, kiçik oğlum magistraturada oxuyur, qızım isə Neft Sənayesi Kollecində təhsil alır.
- Karyeranızın ən xoşbəxt gününü xatırladınız. Bəs həm idmançı, həm də məşqçi kimi ən uğursuz anınız hansı olub?
- Düşünürəm ki, bu, 2004 Olimpiya Oyunlarında bürünc medal uğrunda görüşdə rusiyalı Dmitri Nosova uduzduğum gündür.
- Elə həmin Nosov ki, sonradan guya sizinlə sınmış qolla güləşdiyinə görə “Rusiya Qəhrəmanı” adına layiq görülmüşdü? 20 ildən artıq vaxt keçəndən sonra səmimi deyə bilərsinizmi - o, doğrudan da sınıq qolla güləşirdi və qələbəni iradə hesabına qazandı?
- Sınıq qol sallanar, onda isə bu yox idi. Qolu zədələnmişdi, bəli, amma sınıq deyildi. Ona görə də o, daha çox mənim mərhəmətim hesabına qalib gəldi, çünki görüş boyu onun ağrıyan qoluna toxunmadım.
- Bəs niyə beynəlxalq mətbuat bundan yazmadı? Niyə sizi “Fair-play” - Beynəlxalq Ədalətli Oyun mükafatına namizəd göstərmədilər? Axı, məsələn, 1984-cü ildə Los-Anceles Olimpiadasının finalında zədələnmiş yapon Yasuhiro Yamashitaya hücum etməkdən imtina edən və gümüş medal alan misirli cüdoçu Məhəmməd Əli Raşvanın davranışına bütün dünya bələddir. Amma sizin addımınızı çox az adam bilir.
- Çünki mən bunu reklam etməmişəm və çox yerdə danışmamışam. Üstəlik, Nosovu dərhal qəhrəman səviyyəsinə qaldırdılar. Mən ona öz uğurundan zövq almaq imkanı verdim. Bunda pis nə var ki?
- Demək olar ki, ona ömür boyu xatırlayacağı bir hədiyyə etmisiniz. Bəs sizə kimsə bu günə qədər unutmadığınız belə hədiyyələr edibmi?
- 14 yaşım olanda ilk məşqçim Adil Əliyev mənə kimono hədiyyə etmişdi. O an necə xoşbəxt olduğumu təsəvvür belə edə bilməzsiniz. Ondan əvvəl məndə yalnız çox köhnəlmiş, bəzən isə cırıq kimonolar olurdu - onları da başqa uşaqlardan alırdım, çünki yenisini almağa imkanımız yox idi. Bu kimononu uzun müddət yalnız yarışlarda geyinirdim. Ümumiyyətlə, həyatımda aldığım ən gözəl hədiyyələr dostlarımdır. Doğum günlərimə gələn, yanvarın birini yeni ilin ilk günü kimi yox, dostlarının ad günü kimi gözləyən insanlar. Siz də buna bir neçə dəfə şahid olmusunuz.
